Meo Fusciuni

Samotność jest jak dźwięk, który przenika świadomość człowieka i towarzyszy jego myślom. Jest jak krótka piosenka, stale odśpiewywana na nowo, która rozbrzmiewa w ciszy. Takie właśnie są perfumy Little song. Mężczyzna skrył się w bezpiecznej przystani, od której nie może się wyzwolić, i czas upływa mu na oczekiwaniu.

W lewej ręce trzyma bukiet róż (mam przy sobie tylko kwiaty...), które już na zawsze zachowają świeżość. Prawą dłoń opiera o okno czasu, przez które obserwuje świat, uważając jednocześnie, aby nie zgubić ani jednej róży. Dla kogo te róże? (Na stole wazon z wodą po kwiatach, których zapach stał się już tylko wspomnieniem, filiżanka kawy i papieros w dłoni).

Na ziemi potoczyły się rozrzucone szklane kulki, które nie pozwalają czasowi się zatrzymać w wiecznym oczekiwaniu.

Czarne parasole, jak ludzie stojący w ciszy na podwórzu, pojawiają się i znikają. Ludzie i parasole, w wiecznym tańcu. Parasole nie chronią już przed deszczem, ludzie nie słuchają siebie nawzajem. Każdy sam na tym świecie, gdzie rosną róże, czerwone róże, właśnie takie, jakie przynoszę ze sobą.