Meo Fusciuni

Encore du temps to miłosna dedykacja. To kwiat, który wpadł do filiżanki herbaty.

To podróż do Laosu, która pozwoliła mi zrozumieć ponadczasową miłość dwojga ludzi i zrodziła pragnienie opowiedzenia Wam o podróży do miejsca, gdzie czas jest stanem umysłu, gdzie wszystko znika w uśmiechu. Jak spowolniony czarno-biały film, jak pewne chwile w życiu. Wydawało się, że ta herbata nigdy się nie skończy, gdy mały kwiatek osmantusa unosił się w jej zawirowaniach. To była po prostu miłość. Chcieliśmy wciąż mieć czas, by przeżyć tę chwilę spędzoną na tarasie zabytkowego kolonialnego domu w Luang Prabang. Rozpościerał się stamtąd widok na rzekę, a nasze spojrzenia tonęły w jej wodach. 

Otwarcie kompozycji jest czułe, delikatne. Od pierwszych chwil czujemy miłość. Subtelna nuta bergamotki i mandarynki otwiera drogę do serca zapachu – białego płótna posypanego zieloną herbatą, na którym spoczywa osmantus: ciepły, zmysłowy i owocowy. To samo płótno zawiera w sobie poezję kwiatu champaca, w jego azjatyckich aromatach wyczuwam swój ukochany kontynent i spacery po jego lasach. Obok nich dedykacja od wspaniałej magnolii. W tle słodka benzoina z Laosu, czułe drzewo sandałowe i mate opowiadają misterne zakończenie. Dziś osmantus rośnie w naszym ogrodzie – jesienią daje nam piękny zapach i delikatne kwiaty. Wieczorami, gdy przechodzę obok, jego owocowy zapach przenosi mnie z powrotem do Laosu w Indochinach. Przypomina mi o uczuciu do kobiety, którą kocham każdego dnia. Chciałbym to przeżyć jeszcze raz i jeszcze raz i jeszcze raz....

[ Encore du temps został wymyślony i stworzony podczas słuchania albumu Impetus Sebastiana Plano ]